Het schijnt dat hij al tijden in de veronderstelling leeft dat ik weer thuis woon.
Houdt gesprekken met mijn schim of vraagt waar ik nu toch weer ben. Dat ik, nu ik weer thuis woon, er wel om moet denken dat ik mijn postbus wijzig.
En terwijl hij met mij meer woorden wisselt dan we ooit gedaan hebben, sta ik in de wacht.
Blijf staan.
Zonder excuus voor het niet aanwezig zijn.
Terwijl de wachtrij vervaagt.
Oplost.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten