Crayon and Ink

"Wat ben je stil.."

-"Dat is goed toch?"

"Oh.. is dat goed?"

Dat was ons laatste gesprek.

Dat u het weet, met mij valt te praten.

Verstandig is het echter om dit te doen voordat u stervende bent..

Over het enigma van perfectie

Voorbij mijn tijd heb ik haar ontmoet maar daar wilt u natuurlijk niets van weten..

Ziek

Dat ze, in het overvolle stadje in het hoge noorden, ja heush wij kennen hier ook overvolle stadjes, dat is geen alleenrecht voor waar het land minder plat is, dat ze daar dus, vanuit de menigte, opvalt door slechts haar ogen.

W.I.A.F.D.

Touching the ground

Je dochter is er ook, zei hij.
Haar vader keek haar aan, zonder bril, met grote ogen en zijn gezicht was nog nooit zo dichtbij een glimlach geweest als op dat moment.
Ze zag een man die, zeker voor dat moment, in niets meer leek op haar vader.
Hij probeerde een aantal malen rechtop te zitten, vloog daarbij net zo hard omhoog als weer naar beneden.
Hij lag op bed als een achteloos weggeworpen nachthemd.
Haar broer haalde sokken uit de kast en deed deze bij een volgende poging tot zitten aan zijn voeten.
In grote letters op de randen stond het woord Sport wat misplaatst te zijn.
De man was mager, kwetsbaar en mogelijk zelfs breekbaar.
Hij was misselijk, of we nog moesten blijven dan?
Weer kwam hij snel omhoog.
Weer liet hij zich vallen.
Ze had sowieso al nooit geweten hoe met de man te praten en nu was er slechts nog een leegte waarin ze geen enkel woord kon vinden die ze mogelijk nog uit kon spreken.

Ze had altijd al net zoveel van hem af gestaan als dat ze van hem gehouden had.
Hoe machtelozer zij werd hoe sterker haar broer leek te worden.
Niet alleen was haar broer zorgzaam en stelde zich tijdens het gesprek met de verpleging op als iemand die ze nog nooit eerder had gezien en die ze in zichzelf al tijden zoek was tevens wist hij als nooit tevoren er te zijn.
Toen hij haar in de armen nam en haar stevig vasthield zoals hij dat vijfendertig jaar geleden voor het laatst had gedaan wist ze zeker dat er een moment zou komen waarop haar fragmentatie zich zou voltooien en ze nooit meer de moeite zou nemen om nog tot een geheel te komen of op zijn minst een toonbaar half.

Vanaf het moment dat haar vader ziek was geworden, zo'n drie maanden geleden, tot het moment dat ze te horen kreeg dat hij nog maximaal twee weken te leven had was ze niet in staat geweest om welke gedachte dan ook om te zetten in emotie of op zijn minst een lichamelijke reactie.
Zoals ze al jaren alleen in haar hoofd alles registreerde en handelde op wel overwogen gedachten, redeneringen, reflexen of aangeleerde fatsoensnormen.
Verder dan dat kwam ze niet meer. Een automatische piloot met kamikaze neigingen.
Hoger en hoger.

Retour afzender

Het schijnt dat hij al tijden in de veronderstelling leeft dat ik weer thuis woon.
Houdt gesprekken met mijn schim of vraagt waar ik nu toch weer ben. Dat ik, nu ik weer thuis woon, er wel om moet denken dat ik mijn postbus wijzig.
En terwijl hij met mij meer woorden wisselt dan we ooit gedaan hebben, sta ik in de wacht.
Blijf staan.
Zonder excuus voor het niet aanwezig zijn.
Terwijl de wachtrij vervaagt.
Oplost.

Zo'n manifest schrijft zich ook al niet vanzelf.

Thuis gekomen bedacht hij zich dat hij mogelijk in staat was tot duistere minder algemeen geaccepteerde handelingen.
Niet zozeer dat hij haar op wilde eten, slechts om haar uit te kakken, restanten haar over haar uit te kotsen om afsluitend over haar te urineren.
Daar had hij nog geen moment aan gedacht, visualiseren van iets dergelijks stond hem zelfs een beetje tegen.
Maar soms leunde hij wel heel dicht tegen begrip aan voor handelingen die hij natuurlijk afkeurde.
Hij las ergens dat dergelijke gedachten mogelijk moesten verontrusten en niet zozeer omdat het eindresultaat geen smakelijk geheel mocht worden.
Wraak afkeuren zonder overweging vond hij zelf dan weer een veel enger concept.
Niet openstaan voor je eigen minder ontwikkelde kant, leven in de veronderstelling dat je niet in staat zou zijn tot ondenkbare gruwelen, dat vond hij eng.
Het journaal spuugt vlagen uit van opstanden, branden, zelfmoordbommen en natuurlijk de poliep van Marco die succesvol is verwijderd.
Geruststelling is zo snel gevonden in tegenwoordige tijden.
De telefoon gaat en gaat en gaat en gaat.
In een poging dan toch een moment van rust te vinden neemt hij na een uurtje bij de vijfde keer bellen op.
Yarden.
Of het gelegen komt dat hij belt.
Nee.
Of hij terug kan bellen.
Natuurlijk kon de man dat zelf veel beter inschatten, maar of het ook wenselijk was daar sprak hij zijn twijfels over uit, sowieso wilde hij wel graag weten wie deze amicale man mocht vertegenwoordigen.
Yarden.
Oh, nu.. ik heb u dus niet gevraagd mij te bellen?
Nee.
Dan zie ik ook geen reden om nogmaals te bellen.
Oh, dan verbind ik U nog even door met het bel mij niet....
Hij had opgehangen want hij moest nog ergens aangeven dat hij geen spam wilde ontvangen, een like button negeren, wat advertenties aansluitend op zijn eigen surfgedrag wegklikken, opgeven dat hij geen bezoek aan huis wilde ontvangen en dat hij niet openstond voor een rectaal onderzoek bij gebrek aan vrijwilligers. Het leven kan je maarzo bezighouden met de echt belangrijke dingen.
Hij zocht Yarden op en hij bedacht zich dat het wel toevallig was dat kort na een overlijden dergelijk telefoontjes binnenkomen, hetzelfde gebeurde kort na het overlijden van zijn oma en nu weer.
Toeval natuurlijk want het fatsoen staat niet anders toe tenslotte.
De volgende dag belde hij de huisarts, of hij nog iets moest ondernemen op zijn verzoek om hulp en de door de dokter op te stellen verwijsbrief die nu toch alweer een maand geleden was aangevraagd.
Nee hoor, de brief was verzonden en hij hoefde slechts geduld te hebben.
Geruststelling is zo snel gevonden in tegenwoordige tijden.
Hij bedankte vriendelijk en opende Word.