Instant levenslust

"Houd er rekening mee dat een beetje luchtverfrisser zo vijf euro kost." zei hij op haar vraag hoe zijn dag was.
Het waren woorden waarmee werd aangegeven dat de dag wel een beetje beter had gekund en er mogelijk toch sprake was van een dipje.
Oma was gaan ruiken, er lag een bonnetje, met aantekening, op tafel op de dag dat haar kamer leeggehaald moest worden.
Vijf euro voor luchtverfrisser of die betaald kon worden want oma was in haar laatste dagen gaan ruiken.

Oma was de vrouw geweest die eens op bed gevonden was met pap over zich heen omdat, zo verklaarde de verpleging toen er navraag werd gedaan, mevrouw weer eigenwijs was en best zelf kon eten.
Natuurlijk laat je dan een, letterlijk doodzieke, vrouw van 93 op bed achter nadat je haar een kom pap in de handen hebt gedrukt en kijkt uren niet meer naar haar om.

Eerder had ze al, zonder een woord te spreken, in bijzijn van bezoek, oma hete thee in de handen gedrukt en was ze helemaal niet ingegaan op de extreem duidelijke signalen van de oude vrouw dat het te heet was.
Signalen in de de vorm van woorden als: "Dat is te heet, dat is te heet, dat is te heet!"
Hij had zijn vingers gebrand toen hij de mok uit de handen van oma had gehaald.
De verpleging schonk ondertussen de door het bezoek meegenomen en al uitgeschonken sap bij.
Ze had er immers al twee slokjes van genomen en het bezoek was natuurlijk niet in staat om oma te verzorgen. Op de opmerking dat het sap net was bijgeschonken had de verpleegster aangegeven dat er genoeg sap aanwezig was hoor. Hij had haar geantwoord dat zijn moeder wat dat betreft inderdaad heel zorgzaam en attent was en dat oma wat dat betreft zeker niks tekort kwam.
Maar de verpleging bleek voor sarcasme net zo gevoelloos als voor leed.

Luchtverfrissers dus.
Ze waren een symbool geworden.
Ze stonden voor de momenten dat je van de weeromstuit toch nog even doorging.